nadine de meester

Kunst maken voelt voor mij niet als een keuze, maar als iets wat voortvloeit uit wie ik ben. Het is mijn manier om te begrijpen, te reageren, te voelen – een voortdurende zoektocht naar wat zich moeilijk laat vangen in taal. Mijn werk vloeit voort uit persoonlijke ervaringen en confrontaties. Het resultaat van dit proces is kunst die emoties en vragen zichtbaar maken, zodat wat moeilijk te verwoorden is, voor anderen herkenbaar kan worden. Onderstromen zijn onvermijdelijkheid van de tijd, de vergankelijkheid van het leven, de eenzaamheid die vaak samengaat met isolement, de machteloosheid die we kunnen voelen in moeilijke situaties en de stille aanwezigheid van onvervulde hoop. Ik werk niet vanuit een verlangen om antwoorden te formuleren, maar vanuit de behoefte om vragen tastbaar te maken.

Mijn creaties bewegen zich tussen verstilling en uitbarsting, tussen het herkenbare en het bevreemdende. In eerdere reeksen zocht ik de grens van het expressieve op, het brute, het lelijke zelfs—beelden die schreeuwden wat woorden niet konden zeggen. Recent lijkt die intensiteit zich naar binnen te keren: waar voorheen expressie explodeerde, implodeert ze nu in figuren die ogenschijnlijk tot rust zijn gekomen, maar des te meer vragen oproepen. Beelden die niet enkel ‘uitdrukken’, maar ook ‘verbergen’. Beelden die handelen zonder te bewegen, die spreken door te zwijgen.

Sommige van mijn werken nodigen uit tot herkenning of zelfs troost; andere confronteren de toeschouwer met ongemakkelijke thema’s of situaties. Die spanning is essentieel, want kunst hoeft niet altijd te behagen—soms moet ze schuren, stil maken, of iets in beweging zetten dat je liever onberoerd had gelaten. Ik geloof dat echte ontmoeting pas ontstaat als we bereid zijn ons open te stellen voor wat wringt.

De keuze van materialen en technieken maakt integraal deel uit van mijn onderzoek. Ik experimenteer voortdurend met uiteenlopende media: brons, beton, vilt, glas, textiel, plaaster, polyester, restmaterialen, digitale scans, 3D-printing, video en CNC-frezen. Daarbij blijft het ambachtelijke werk een essentieel onderdeel—het fysieke contact met het materiaal, het – soms tergend – trage, vaak repetitieve proces van vormen, kneden, snijden, schuren. Niet de techniek staat voorop, maar de vraag die ik stel, het gevoel dat ik wil aanraken. Elk materiaal draagt zijn eigen weerstand, betekenis en poëzie in zich—en dwingt mij telkens tot een ander soort luisteren, voelen, zoeken. In die wisselwerking tussen vorm en inhoud, tussen controle en loslaten, vindt het werk zijn gelaagdheid.

Mijn beelden zijn nooit eindpunten, maar momentopnames van een innerlijke dialoog. Ze ontstaan vanuit een intense betrokkenheid bij het mens-zijn, in al zijn complexiteit. Soms spiegelen ze iets dat ons vertrouwd is, soms openen ze een deur naar een plek die we liever niet betreden. Toch is het precies daar, in dat ongemak, dat iets essentieels zichtbaar kan worden.